[sıfat]

• Özensiz, gelişigüzel yapılmış, zevksiz, sakil, ince karşıtı

  Cebinden kaba fil dişi saplı bir de çakı çıkardı. - Ömer Seyfettin

• Taneleri iri

  Kaba çakıl.

• Terbiyesiz, görgüsü kıt, nezaketsiz (kimse)

  Kaba, hantal, şivesiz bir sürü adamlar kafesinin önüne toplanırlar. - Refik Halit Karay

• Hafif olduğu hâlde kalın veya hacimli

  Kaba bir yün döşekle temiz bir şilte, yastık yorgan buldum. - Hüseyin Rahmi Gürpınar

[isim]

• Kuyruk sokumunun her iki yanındaki şişkin yer

[mecaz]

• Terbiyeye, inceliğe aykırı, çirkin, kötü

  Çocuklardan biri ağzından çok fena, çok kaba bir şey kaçırdı. - Osman Cemal Kaygılı

Ata Sözleri ve Deyimler

• kabasını almak

[isim]

[din bilgisi]

• Mekke'de bulunan, Müslümanlarca kıble olarak kabul edilen ve hac ibadeti yapılırken tavaf edilen kutsal yer

[mecaz]

• Bir kimsenin taptığı, kutsal saydığı yer

[isim]

[bitki bilimi]

• Kabakgillerden, sürüngen gövdeli, sarı çiçekli, birçok türü olan bir bitki (Cucurbita)

[bitki bilimi]

• Bu bitkinin türlerine göre yemeği ve tatlısı yapılan ürünü

• Esrarkeşlerin kullandığı bir tür nargile

[müzik]

• Kabak kemane

  Siperin içinde birkaç nefer ayakta ileriye bakıyor, öbürleri aşağı oturmuş konuşuyorlar, gülüyorlar, türkü söylüyorlar, kabak çalıyorlar. - Ömer Seyfettin

[sıfat]

• Ham, tatsız (kavun, karpuz)

[sıfat]

• Tüysüz, dazlak

  Kaba kabak gibi tıraşlı! - Halide Edip Adıvar

[sıfat]

• Dişleri aşınarak yüzeyi düzleşmiş olan (taşıt lastiği)

[sıfat]

[mecaz]

• Bilgisiz, görgüsüz, kaba

[halk ağzında]

• Kısa boynuzlu hayvan

Ata Sözleri ve Deyimler

• kabak (birinin) başına (veya başında) patlamak
• kabak çıkmak
• kabak gibi

[isim]

[halk ağzında]

• Dik yokuş

• Tepe

  Seher vakti keklik çıkar kabana / Sallandıkça püskül değer tabana - Halk türküsü

[isim]

• Çeşitli kumaşlardan yapılmış, kalçaya kadar inen ve paltoya benzeyen üst giysisi

[sıfat]

• Olabilir

  Ben onu bir göreyim, dedi, kabil mi? - Peyami Safa

Ata Sözleri ve Deyimler

• kabil değil

[sıfat]

[eskimiş]

• Türlü, gibi, benzer

[isim]

• Tür, cins

[isim]

• Küçük, özel bölme

  Az sonra asansör kabininin çıkardığı sesi yeniden duydu. - Osman Aysu

• Gemilerde, uçaklarda, uzay gemilerinde küçük bölme

• Uçakta yolcuların oturduğu bölüm

• Plajda soyunma yeri

  Sonra kabinini gösterdi Özer'e. Hadi giyin, kabinimin kapısından gel al beni. - Necati Cumalı

[isim]

• Mezar

  Ve serin serviler altında kalan kabrinde / Her seher bir gül açar, her gece bir bülbül öter - Yahya Kemal Beyatlı

[isim]

• Doğaüstü varlıklarla ilişki kurma sanatı

[din bilgisi]

• Yahudilerde, yazılı olarak konulmuş olan Tanrı kanunlarının yanında, ağızdan ağıza geçen din buyruklarının, İbrani felsefesinin ve efsane yazılarının tamamı

[din bilgisi]

• Bu öğretinin yandaşlarının tamamı

[zarf]

[ticaret]

• Götürü, toptan

[isim]

• Genellikle otelin ana binasının dışında, plaj veya havuz kıyısında bir oda

[isim]

• Dayanıklılık sağlamak amacıyla, ayakkabıların altına çakılan, yassı ve iri başlı demir çivi

• Süs olarak odaların ahşap bölümlerine, türlü biçimler yapmak için çakılan iri başlı, sarı çivi

• Kumaş kaplı mobilyanın kenarındaki şeridin üzerine çakılan süslü çivi

[isim]

• Çeşitli gösterilerin yapıldığı eğlence yeri

• Meyhane

[isim]

[toplum bilimi]

• Boy (II)

  Avla geçinen bir kabile, bu gıdaları tesadüfe borçlu olduğuna inanabilir. - Cemil Meriç

[isim]

• Bakanlar Kurulu, hükûmet

• Hekim muayenehanesi

  Rengi doktor kabinelerinin kapılarındaki cilalı siyah levhalar gibi parlıyor. - Aka Gündüz

• Kabin

  Bir kabineye girip soyundum. - Sait Faik Abasıyanık

• Hela

Ata Sözleri ve Deyimler

• kabine çekilmek
• kabine düşmek

[isim]

• Elektrik akımı iletiminde kullanılan ve yalıtkan bir madde ile sarılı bulunan metal tel

  Konduları elektrik kablolarıyla sarıp sarmalayacağına söz verdi. - Lâtife Tekin

[isim]

• Bir şeyin üstünü kaplayan ve onu dış etkilere karşı koruyan, kendiliğinden oluşmuş sertçe bölüm, kışır

  Ağaç kabuğu.

  Meyve kabuğu.

  Midye kabuğu.

• Ekmeğin pişme sırasında içinden daha çok sertleşen dış bölümü

[gök bilimi]

• Bir sıvı veya gazı dıştan saran, sert katman

  Yer kabuğu.

[tıp]

• Deri üzerinde bir yaranın veya sivilcenin kurumasıyla oluşan sertçe bölüm

[hayvan bilimi]

• Bir hayvanı dıştan örten kitinli, kalkerli, silisli, kemiksi veya boynuzsu örtü, kavkı

  Herhâlde kabuklu bir deniz hayvanının kabuğu kesmiş olacak. - Sait Faik Abasıyanık

Ata Sözleri ve Deyimler

• kabuğu dışına çıkmak
• kabuğuna çekilmek
• kabuğunu çatlatmak (veya kırmak)
• kabuk bağlamak (veya tutmak)
• kabuk gibi