[isim]

• Bir işte emir verme yetkisi bulunan kimse, mir

  Akıl öğrettiğim herif şimdi bana amir oldu. - Burhan Felek

[sıfat]

• Buyuran, buyurucu

[ticaret]

• Satıcı veya ihracatçının gönderdiği malların bedelini almak üzere gerekli belgeleri göstererek bankaya başvuran kimse

[isim]

• Onarma, onarım

[mecaz]

• Yapılan bir yanlışı, kusuru düzeltmeye çalışma

  Mademki bir münasebetsizlik etmişsin, bunu tamire imkân yok muydu? - Reşat Nuri Güntekin

Ata Sözleri ve Deyimler

• tamir etmek
• tamire vermek
• tamir görmek

[isim]

[askerlik]

• Rütbesi general ile aynı olan deniz subayı

  Amiralin sözlerine inanmak lazım, boş konuşmaz. - Feridun Fazıl Tülbentçi

[isim]

• Amir olma durumu

  Sesinde hayat için didinenlerin amirliği vardı. - Halide Edip Adıvar

[zarf]

• Amirce

  Ağır yürürdü ve gülümsemeksizin amirane konuşurdu. - Yahya Kemal Beyatlı

[isim]

• Onarım

  Hâlbuki ev sahibi tamirattan kaçınıyor. - Nazım Hikmet

[isim]

[eskimiş]

• İta amiri

[isim]

[dil bilgisi]

• Kişi, dönüşlülük, gösterme, soru ve belirsizlik kavramları vererek varlıkların yerini tutan söz, adıl

  Onu ya insana verilen özel adla ya da adın yerini tutan bir zamirle gösterir. - Azra Erhat

[isim]

[eskimiş]

• İçyüz

  Bu sözüyle zamirini dışa vurmuş oldu.

[isim]

• Amiral olma durumu

• Amiralin makamı

[isim]

• Deniz kuvvetlerinde, kara kuvvetlerindeki orgeneralin dengi olan en yüksek rütbeli amiral

[zarf]

• Amire yakışır bir biçimde, amir gibi, amirane

[isim]

[askerlik]

• Deniz kuvvetlerinde, rütbesi tümamiral ile oramiral arasında bulunan, kara ve hava kuvvetlerindeki korgeneralin dengi olan subay

[isim]

• Bir şeyi onaran kimse, onarıcı

  Otomobil tamircisi bir akrabaları varmış, o da arabayı elden geçirmiş. - Erhan Bener

• Onarım yapılan yer

[isim]

[eskimiş]

• Düdükler

• Makamla okunan Zebur sureleri

[isim]

• Oramiral rütbesi

• Oramiral makamı ve görevi