[ünlem]

• Güç gerektiren bir iş yapılırken çıkarılan ses

• `Başkasına yardım edecek veya yüreklendirecek gücü olmadığı hâlde öyle görünüp yardakçılık eden kimse` anlamındaki havan dövücüsünün hınk deyicisi deyiminde geçen bir söz

[isim]

• Erzurum iline bağlı ilçelerden biri

[isim]

• Öç alma duygusu ile dolu öfke, kin, gayz

  Kendisini bırakıp gittiğimden dolayı uğradığı ihanetin hıncı ile pek kolay affetmeyecekti. - Refik Halit Karay

Ata Sözleri ve Deyimler

• hıncını çıkarmak
• hınç (veya hıncını) almak

[sıfat]

• Hıncı olan, öfkeli

  Fransız General beyaz at üstünde Galata'dan geçtiği gün, tıpkı 1908 Meşrutiyeti'nin ilk günlerindeki gazete başyazıları gibi hınçlı ve öçlü idi. - Falih Rıfkı Atay

[isim]

[eskimiş]

• Domuz

[mecaz]

• Genellikle hoşa giden bir davranış veya durum için şaka yollu söylenen bir söz

  Dilber'de bir kurum, bir eda. Bir de güzelleşti hınzır. - Sait Faik Abasıyanık

[sıfat]

• Yaramaz, haylaz

[sıfat]

[mecaz]

• Katı yürekli, kötü düşünen, gaddar

  Hortlasın mezarında öyleyse, hınzır herif, dedi. - İsmail Hakkı Baltacıoğlu

[sıfat]

[mecaz]

• Kurnaz, içten pazarlıklı olan

[isim]

• Hınzır olma durumu

[mecaz]

• Muziplik

  Babaevinden kaçan bir kız hınzırlığıyla kat görevlisiyle karşılaşmadan asansöre ulaştım. - Tomris Uyar

Ata Sözleri ve Deyimler

• hınzırlık etmek

[zarf]

• Hınzır bir biçimde, kurnazca, hınzırcasına

[sıfat]

• Hıncı olmayan, öfkesiz

[isim]

• Hınzırlaşmak işi

[nesnesiz]

• Hınzır gibi davranmak

[zarf]

• Ağzına kadar, tıka basa

  Kaldıkları otelin karşısındaki kahve her gece hıncahınç dolu. - Necati Cumalı